Paweł i Gaweł w jednym stali domu, 
Paweł na górze, a Gaweł na dole; 
Paweł, spokojny, nie wadził nikomu, 
Gaweł najdziksze wymyślał swawole. 
Ciągle polował po swoim pokoju: 
To pies, to zając - między stoły, stołki 
Gonił, uciekał, wywracał koziołki, 
Strzelał i trąbił, i krzyczał do znoju. 
Znosił to Paweł, nareszcie nie może; 
Schodzi do Gawła i prosi w pokorze: 
- Zmiłuj się waćpan, poluj ciszej nieco, 
Bo mi na górze szyby z okien lecą. - 
A na to Gaweł: - Wolnoć, Tomku, 
W swoim domku. - 
Cóż byłe mówić? Paweł ani pisnął, 
Wrócił do siebie i czapkę nacisnął. 
Nazajutrz Gaweł jeszcze smacznie chrapie, 
A tu z powały coś mu na nos kapie. 
Zerwał się z łóżka i pędzi na górę. 
Sztuk! puki - Zamknięto. Spogląda przez dziurę 
I widzi... Cóż tam? cały pokój w wodzie, 
A Paweł z wędką miedzi na komodzie. 
- Co waćpan robisz? - Ryby sobie łowię. 
- Ależ, mośpanie, mnie kapie po głowie! 
A Paweł na to: - Wolnoć, Tomku, 
W swoim domku. - 
Z tej to powiastki moral w tym sposobie: 
Jak ty komu, tak on tobie.