Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie, 
lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie... 
Okręcajmy się wstęgą naokoło księżyca, 
co nam ciała przezrocze tęczą blasków nasyca, 
i wchłaniajmy potoków szmer, co toną w jeziorze, 
i limb szumy powiewne, i w smrekowym szept borze, 
pijmy kwiatów woń rzeźwą, co na zboczach gór kwitną, 
dźwięczne, barwne i wonne, w głąb zlatujmy błękitną. 
Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie, 
lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie... 
Oto gwiazdę, co spada, lećmy chwycić w ramiona, 
lećmy, lećmy ją żegnać, zanim spadnie i skona, 
puchem mlecza się bawmy i ćmy błoną przezroczą, 
i sów pierzem puszystym, co w powietrzu krąg toczą, 
nietoperza ścigajmy, co po cichu tak leci, 
jak my same, i w nikłe oplątajmy go sieci, 
z szczytu na szczyt przerzućmy się jak mosty wiszące, 
gwiazd promienie przybiją do skał mostów tych końce, 
a wiatr na nich na chwilę uciszony odpocznie, 
nim je zerwie i w pląsy pogoni nas skocznie...